Örn Bárður Jónsson
Í stomum lífsins
Prédikun í Neskirkju
2. febrúar 2014, 4 sd. e. þrettánda
Hér fyrir neðan geturðu hlustað á prédikun dagsins og lesið punktana sem stuðst var við:
Punktar fyrir ræðuna:
Titanic
Voldugt, ósökkvanlegt
Hljómsveitn og sálmurinn
Hvað varð um þau sem hrópuðu á hjálp?
RMS Titanic was a British passenger liner that sank in the North Atlantic Ocean on 15 April 1912 after colliding with an iceberg during her maiden voyage from Southampton, UK to New York City, US. The sinking of Titanic caused the deaths of more than 1,500 people in one of the deadliest peacetime maritime disasters in modern history. The RMS Titanic was the largest ship afloat at the time it entered service. Titanic was the second of three Olympic class ocean liners operated by the White Star Line, and was built by the Harland and Wolff shipyard in Belfast with Thomas Andrews as her naval architect. Andrews was among those lost during the sinking. On her maiden voyage, she carried 2,224 passengers and crew.
Under the command of Edward Smith, the ship’s passengers included some of the wealthiest people in the world, as well as hundreds of emigrants from Great Britain and Ireland, Scandinavia and elsewhere throughout Europe seeking a new life in North America. The ship was designed to be the last word in comfort and luxury, with an on-board gymnasium, swimming pool, libraries, high-class restaurants and opulent cabins. A wireless telegraph provided for the convenience of passengers as well as for operational use. Though Titanic had advanced safety features such as watertight compartments and remotely activated watertight doors, there were not enough lifeboats to accommodate all of those aboard due to outdated maritime safety regulations. Titanic only carried enough lifeboats for 1,178 people—slightly more than half of the number on board, and one-third her total capacity.
After leaving Southampton on 10 April 1912, Titanic called at Cherbourg in France and Queenstown (now Cobh) in Ireland before heading westwards towards New York.[2] On 14 April 1912, four days into the crossing and about 375 miles (604 km) south of Newfoundland, she hit an iceberg at 11:40 pm ship’s time. The glancing collision caused Titanic’s hull plates to buckle inwards along her starboard side and opened five of her sixteen watertight compartments to the sea; the ship gradually filled with water. Meanwhile, passengers and some crew members were evacuated in lifeboats, many of which were launched only partly loaded. A disproportionate number of men were left aboard because of a „women and children first“ protocol followed by some of the officers loading the lifeboats.[3] By 2:20 AM, she broke apart and foundered, with well over one thousand people still aboard. Just under two hours after Titanic foundered, the Cunard liner RMS Carpathia arrived on the scene of the sinking, where she brought aboard an estimated 705 survivors.
The disaster was greeted with worldwide shock and outrage at the huge loss of life and the regulatory and operational failures that had led to it. Public inquiries in Britain and the United States led to major improvements in maritime safety. One of their most important legacies was the establishment in 1914 of the International Convention for the Safety of Life at Sea (SOLAS), which still governs maritime safety today. Additionally, several new wireless regulations were passed around the world in an effort to learn from the many missteps in wireless communications—which could have saved many more passengers.[4] Many of the survivors lost all of their money and possessions and were left destitute; many families, particularly those of crew members from Southampton, lost their primary bread-winners. They were helped by an outpouring of public sympathy and charitable donations. Some of the male survivors were accused of cowardice for leaving the ship while people were still on board; the White Star Line’s chairman, J. Bruce Ismay, faced social ostracism for the rest of his life.
The wreck of Titanic remains on the seabed, split in two and gradually disintegrating at a depth of 12,415 feet (3,784 m). Since her discovery in 1985, thousands of artefacts have been recovered and put on display at museums around the world. Titanic has become one of the most famous ships in history, her memory kept alive by numerous books, folk songs, films, exhibits, and memorials.
Hefurðu upplifa ógn og ótta?
í bíl?
á sjó?
í flugi?
Hvað gerir fólk í slíkum aðstæður?
2. febrúar
Vertíð er sá tími árs sem bændur og vinnumenn fóru í verstöð til fiskveiða. Á árabátaöld voru vertíðir þrjár, sumarvertíð, vetrarvertíð og haustvertíð. Fiskigöngur réðu mestu um hvenær vertíð hófst. Þeir sem fóru í verið kölluðust vermenn. Verferðir milli heimilis og verstaðar voru oft löng ferðalög og á þeim fylgdu vermenn ákveðnum verleiðum sem mótast höfðu í aldanna rás. Í verinu bjuggu vermenn í verbúðum. Vetrarvertíð var mikilvægasta vertíðin í íslenska bændasamfélaginu, á veturna var minni þörf fyrir vinnuframlag í sveitum og einmitt á þeim tíma voru fiskigöngur mestar á mið við Suður- og Vesturland. Þá héltu menn úr öðrum landshlutum til Suðurnesja, Breiðafjarðar og Vestfjarða. Vermenn lögðu af stað í verið á vetrarvertíð um miðjan janúar en ferðin gat tekið marga daga.
Þegar Gregoríska tímatalið var tekið upp árið 1700 hófst vetrarvertíð fyrsta virkan dag eftir kyndilmessu 2. febrúar og stóð yfir í 14 vikur. Smám saman komst á sú venja að vertíðin stóð til 11. maí. ÁSuðurlandi hófst vorvertíð 12. maí og stóð til Jónsmessu 24. júní. Haustvertíð hófst á Mikjálsmessu 29. september og stóð til Þorláksmessu að vetri 23. desember.
Guðrún langamma konu minnar í móðurætt missti mann sinn, Sigurjón.
Afar mínir báðir réru á opnum bátum við Djúp
Hvað ógnar okkur sem einstasklingum í dag?
Við förum fá á sjó
Erum sjaldan í lífsháska
En hvað ógnar?
Að verða fyrir bíl? Fá hjartaáfall? Fá krabbamein?
Sumurm ógnar stríð í sálinni
Öðrum fíkn af ýmsu tagi
Öðrum bágur efnahagur
Heilsutjón
Yfirvofandi dauði
Hvað ógnar okkur sem þjóð?
Að lífríkið skaðist
Að upplausn verði
Að stjórnvöld nái ekki utan um vanda okkar
Að við einangrumst af ótta við annað fólk
Að stórveldi gleypi okkur
Að við týnum trúnni og förumst andlega talað
Trúin á manninn
Dugar hún?
Ég held ekki
Auðvitað eigum við að hafa trú á okkur sjálfum og samferðafólki okkar að svo miklu leyti sem það er skynsamlegt hvejru sinni en maðurinn er ótryggt frumlag trúar, ræður ekki við að vera algild miðja lífsins.
Við ráðum ekki við hvað sem er þrátt fyrir mátt tækni og vísinda
Við erum oft ráðalaus
Erum oft eins og farþegar sjónum á
Lærisveinar Jesú voru á sama báti og við í vissum skilningi en þó við ólíkar þjóðfélagslegar aðstæður
Tilvera þeirra var ótrygg
Lífið ógnaði
Stjórnvöld ógnuðu
Sjúkdómar
Fordómar
Jesús svaf
Trúlitlir!
Kyrrði vatn og vind
Hvílíkur maður er þetta?
Þeir skynjuðu að hann var meira en venjulegur maður
Sá er vitnisburður trúarinnar
Hann er hér!
Kirkjan er skipið hans, kristin kirkja
Við erum um borð
Munstruð á bátinn í heilagri skírn
Hann er með okkur
Hann er um borð
Hann heyrir bænir okkar
Hann bjargar
Mitt fley er svo lítið en lögur svo stór
Mitt fley er svo litið og lögur svo stór.
Mitt líf er í Frelsarans hönd.
En Hann stýrir bátnum, þótt bylgja sé há,
Beint upp að himinsins strönd
En Hann stýrir bátnum, þótt bylgja sé há,
Beint upp að himinsins strönd
Örn Bárður Jónsson 